Kassameisjes

De laatste paar dagen heb ik last van “zwijmelende kassameisjes”.
Misschien dat ik in 2 weken tijd zeer aantrekkelijk ben geworden, maar
dat lijkt me sterk. Nu ben ik sowieso wel het type dat terug kijkt als
je naar mij kijkt, maar dat is deels beleefdheid, deels de
nieuwsgierigheid waarom er gekeken wordt, heb ik iets op mn hoofd? Zit
er een vlek op mn shirt, maar vaak niet omdat ik verdrink in je
azuurblauwe ogen.

Afgelopen dinsdag had ik er weer een. Wat flessen ingeleverd, en met
het emballage bonnetje, plus boodschappen loop ik richting de kassa.
Ik heb altijd het idee dat er al een soort paringsdans plaats vindt
aan de band. Je moet als man zijnde eens een keer in de gaten houden,
wanneer er een vrouw voor of achter je in de rij staat, hoe zij
stiekem beoordeelt wat jij allemaal inkoopt. Fruit en kroketten zijn
winnaars, bij meerder diepvriespizza’s word je helaas afgeschreven als
potentiële partner. Terug naar het kassameisje. Mooi blond meisje, zat
al sinds ik mij tot de rij had toegevoegd te bekijken en eenmaal aan
de beurt overhandig ik mijn bonnetje. Ze had iets alternatiefs, en dan
ben ik gauw ingepakt. Na het verwerken van het statiegeld, wilt ze het
bonnetje terug geven, maar krijgt net op tijd haar fout in de gaten.
Ik glimlach, zij wordt een beetje rood en verontschuldigt zich, ze zit
hier al zó lang weet ze te stamelen. Met fantastisch groene ogen keek
ze zo verliefd terug, dat ik me bijna ellendig voel dat ze hier al zo
lang moest zitten. Snel gooi ik mijn in-de-aanbieding diepvries
pizza’s in de tas. Ik loop gauw weg en dan valt het kwartje. Is het
ze verdomme wéér gelukt, wéér mijn Bonus-kaart vergeten.