De Kleine Lettertjes..

In antwoord op het nieuwe beleid op Facebook geef ik hierbij aan een ontzettende pannenkoek te zijn. Ik ben immers akkoord gegaan met Algemene Voorwaarden die stellen dat Facebook mijn persoonlijke gegevens mag gebruiken voor commerciële doeleinden. Deze heb ik nooit gelezen, maar ik neem wel vaker iets klakkeloos over van wat men zegt op het internet. Denkende dat ik meer rechten zou krijgen door een status update te posten getuigt ook niet van enige intelligentie. En van de Berner Conventie heb ik nooit gehoord. Ik geef hierbij aan een kuddedier te zijn, en dat voor het gebruik van mijn vakantie en feest foto's geen schriftelijke toestemming nodig is. Ik vraag dan ook Facebook om een lolly en een reality check. Bovenstaand is beschermd door het Nederlands Auteursrecht. Anderzijds heb ik toch niet het geld om een persoon aan te klagen.

Betalen

In 2007 kwamen we er achter dat onze economie ziek is. Kapot gemaakt door bestuurders en managers uit de financiële sector die elkaar lachend ridicule bonussen en gouden handdrukken gaven. Aan onze regering de moeilijke taak ons land hiervan overeind te helpen. In plaats van de grote graaiers en de banken aan te pakken, mochten eerst de kunstenaars en de creatievelingen betalen. Vervolgens de studenten, de intellectuelen en het onderwijs. En nu is besloten dat de meest hulpbehoevende ook maar mogen betalen, zij wonen immers toch ver van ons bed. Ik draai me om en slaap verder. Morgen is alles anders.

Prosecco

“Hester wil naar Australië.”
“Goh, wat leuk! Na haar studie?”
“Nee, zodra ze klaar is met haar eindexamen.”
“Eindexamen? Ze doet toch Havo, hoe oud is ze nu? Zeventien?”
“Hester wordt in april zeventien. Ze zegt zó moe te zijn van school, ze wilt een jaar op reis.”
“Moe? Van de middelbare school? We worden allemaal wel ergens moe van, ik vind het een bizar verhaal Pam.”
“Bizar verhaal? Kind wil gewoon graag de wereld zien, daar is toch niets mis mee? Wordt ze zelfstandig van, en goed voor haar Engels.”
“Zelfstandig word je ook van studeren en een baan zoeken, hoe gaat ze dat betalen? Zo'n reis is toch erg duur?”
“Robert en ik willen daar best in investeren.”
“Ik vindt het onverantwoordelijk om een kind van zeventien naar de andere kant van de wereld af te laten reizen.”
“Nora, doe niet zo ouderwets! Ze zijn tegenwoordig echt geen kind meer op die leeftijd.”
“Ik doe niet ouderwets, we kunnen onze kinderen toch niet altijd hun zin geven?”
“Het is niet als of we haar verwennen!”
“En wat als er iets mis gaat? Gaat ze alleen?”
“Ze wil samen met een vriendin.”
“Mijn Lydia houd ik lekker thuis, voor alles is een tijd.”
“Luister nou naar je zelf, je moet die kinderen laten gaan! Ik zag Lydia roken op de hoek vanochtend.”
“Oh.”
“Ja.”
“Prosecco?”
“Prosecco.”
“Moeten we dat hier zelf halen, of komen ze nog langs?”

OPGEPAST: Wie dit leest kan zo maar negatief beinvloed worden.

Op sociale media kritisch zijn, of cynisch, is tegenwoordig hetzelfde als een baby in het openbaar schoppen. Men vind het ongewenst en aanstootgevend. Op Feestboek ben je namelijk voor je plezier, op zoek naar je nieuwe scharrel, een nieuw feestje of een gek plaatje van een kat. Niemand wil van je horen hoe de grote boze wereld eruit ziet, ik zit immers niet voor niets hier veilig in mijn pyjama achter de kompjoetert.

Het hypocriete is echter, zodra je het toch waagt, er een legertje feestboekers klaar staat om even hun ongezouten mening door je strot te duwen. Ze vragen niet waarom, of waarover je post gaat. Sterker nog, ik krijg vaak het vermoeden dat men het niet eens goed leest. Zoals een stier een rode lap wordt voorgehouden. Meest voorkomende argument? Ik ben het niet met jou eens, want jij bent negatief.

Zo stelde ik een vraag over het feit, dat menig mens op Twitter en Facebook ineens zo sympathiek was tegenover het koningshuis, na het vervelende ongeval tussen een lawine en prins Johan Friso. Ik was namelijk verbaasd over de (in mijn ogen) overdreven medeleven die de prins kreeg, gezien het (wederom in mijn ogen) om iemand ging die zo ver buiten de samenleving staat. Ik hoorde namelijk niemand over de dood gevonden Michael van Dijk uit Luttelgeest. Het verhaal over dit licht verstandelijk gehandicapt jongetje van tien, dat na enkele dagen vermist te zijn, dood werd gevonden onder een steiger, greep mij duizendmaal meer aan dan het verhaal van de prins. Geen regel op Feestboek aan besteed. In dit licht, is mijn vraag over de spontane massahysterie misschien toch niet zo vreemd?

Ik hou van prikkelen. Ik vind het leuk en interessant om mensen uit te dagen. Mijn doel is mensen een breder wereldbeeld te geven, iets negatiefs in het zonlicht zetten en zeggen waar het op staat. Ik merk helaas steeds vaker, dat dit niet wordt gewaardeerd. Maar wat is er zo mis met kritisch zijn? Komen we dan te dichtbij, is Feestboek dan niet meer fijn, maar te menselijk?

Ik stel daarom het volgende voor. Niemand gaat meer de deur uit. Menselijk contact is toch ongewenst, ik heb helemaal niet gevraagd om jouw mening, laat staan jouw kritiek. We timmeren onze ramen dicht. We gaan alleen nog maar positieve status updates, vrolijke verhalen en gekke plaatjes van huisdieren op Feestboek en andere sociale media posten en een ieder die het toch waagt deze vrolijke orde te verstoren, moet door de staat beboet of gestraft worden. Het liefst ter plekke door hem of haar verplicht naar buiten te sturen of een boek te laten lezen. Mocht dit toch gaan vervelen, doen we zogenaamde Feestboek meetings en feestjes. Strak van de pillen en of stomdronken is verplicht, want de kans op een serieus gesprek of ongewenst lichamelijk contact is maar al te groot. Je moet toch een excuus hebben achteraf. Zodra je overlijd weet niemand meer, als er überhaupt nog mensen op je begrafenis komen, ook zoo iets negatiefs, wie je bent, wie je was en waar je voor stond. Gefeliciteerd, u heeft het maximale uit het leven gehaald, en lvl 9000 kop-in-het-zand bereikt.

Mijn buurman Mahmutt vind die Polen ook maar vervelend meneer Wilders.

Solliciteren

Mijne heren,

Bij deze solliciteer ik naar de functie van Algemeen Directeur van uw bedrijf. Naar mijn mening ben ik zeer geschikt voor deze functie, en ik verwacht u morgen ochtend om tien uur op mijn kantoor.

Hoogachtend.

In de spiegel durven kijken.

Snotneuzen, betweters en roeptoeters. Typetje bord voor je kop. Kijk uit, de opvolger van Generatie Y is opgestaan. Massa-individualisme, getypeerd door materialisme, karakterloos. Zelfverzekerd, zelfzuchtig en vertroeteld. I-Phone, I-Pad en I-pod. Jij hebt er geen, wij zullen nooit vrienden worden. Werken is voor luie mensen, denken voor den domme. Levenservaring is passé. Ik krijg toch wel wat ik wil. Grote bek, dikke lip. Alcohol voor je dertiende, seks op je vijftiende. Niemand ziet het, iedereen zwijgt. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Zolang men het niet weet, deert het niet. Komen we erachter, zijn we het weer vergeten. Liever onverstandig, dan als saai gezien worden. Oude mensen moeten dood, meer ruimte in de bus voor mij. Cultuur kennen we niet, maar wil jij wel even mijn taal leren spreken. Zoals ik het zeg, zo is het, ook al weet ik niet hoe het eruit ziet. Wie jij bent, doet er niet toe. Pijn is voor de zwakke, liefde voor de sukkels. Maak maar brokken, papa betaalt. Praten is ouderwets, uit het oog, uit het hart, we whatsapp-en wel. Levend van trend tot trend, niets is meer goed genoeg. Noem mij niet dom, ik weet het zelf veel beter. Oogkleppen, tunnelvisie. Snotneuzen, betweters, allesweter, roep vooral hard in de ruimte. Daar kan gelukkig niemand je horen.